باور به خوشبختیِ خط صاف

این یک روراستی کاملا تمام عیاره ک با مچ ضرب دیده هم می شه خیلی راحت بهش اغراق کرد. این یک حقیقت ساده ی جهان شموله ک بی آرایه های ادبی هم می شه توصیفش کرد. زندگی رو می شه ساده گرفت. می شه خالی تر گذروندش، با آدم های کمتری. با آدم های نه چندان مهم تری. نیاز نی دور و برت بزرگترین عشق تمام دورانِ عمرت بپلکه و یه کلبه ی چوبی وسط یه جنگل پر درختای برگ سوزنی و گرگای وحشی و برف و بوران های توهمی داشته باشی تا زندگیِ بی نهایت جادویی و زیبا واست تجلی پیدا کنی. هیچ ربطی به ظاهر زندگی نداره، این موضوع کاملا مرتبط با آزادی فکره. با آزاد بودن وقته. عمق احساس نوشیدن چای داغ توی خنکای عصر، کنار پنجره ای با منظره ای نه چندان زیبا، و نه محیطی ساکت، یا ک باشی توی چهارچوب پنجره مثلِ یک نقاشی و این صحبت ها. کافی ـست فقط همزمان بتوانی مزه ی درست چای و بوی خاکِ ماسیده روی پنجره از بارانِ قبلی را مثلِ کوکایین بالا بکشی، یا ک ساده تر از این صحبت ها. خیلی ساده تر. این احساس، شبیه به یک خوشبختی به معنای واقعی کلمه نباشد شاید. آن نباشد ک توی ذهن سالهای بچگی پیشتر تصور کرده اید، نه استخر پر از اسکناسی در کار است نه یک استعداد ذاتی نه مدرک بی نهایت درجه ی تحصیلی قابل شده روی دیوار، این زندگی، یک خطِ صافِ ساده توی هوای بیست و یک درجه توی یک شهرستان خالی از هیاهو است. این سادگی ـست. شاید، فلسفه ی ذات زیبایی ـست.